Noorwegen

De tijd vliegt voorbij! Inmiddels zit ik alweer bijna 2,5 maand in Zweden en krijg ik het benauwd bij het idee dat dit al bijna halverwege is. Ik moet er namelijk niet aan denken om weer terug te moeten naar Nederland. Uiteraard heb ik de afgelopen maand weer een hoop meegemaakt en is het dus de hoogste tijd voor een update!

Laten we voor de verandering eens beginnen met de studie, uiteindelijk toch de hoofdreden dat ik hier zit. De eerste periode is intussen tot zijn einde gekomen en op dit moment is het nog even wachten op de resultaten. Ik heb twee vakken gevolgd (elk 7,5 ECTS): Visual Brand Identity en Managing Development Projects. Bij de eerst genoemde kregen we een gebied in Gotenburg aangewezen waar we onze ‘brand analysis’ op los hebben gelaten om uiteindelijk een nieuwe bushalte voor dit gebied te bedenken. Het vak week een beetje af van mijn verwachtingen, maar was desondanks toch een leuk project!
Project Management was wat drogere koek, maar bleek toch ook erg leerzaam. Tijdens de colleges zijn we veelal gewaarschuwd voor het “Student Syndrome”, wat inhoudt dat het niet uitmaakt hoeveel tijd je iemand voor zijn project geeft, hij zal er toch pas op het laatste moment aan beginnen. Uiteraard voldoe ik enigszins aan dat profiel, en om die reden waren de laatste dagen van de periode dan ook erg zwaar. Bovendien had ik gepland om in de tentamen/deadline-week naar Noorwegen gaan, dus waren er slechts een paar dagen over om alles goed af te ronden. En zo vertrok ik maandag 27 oktober met maar liefst 6 uur slaap uit 3 nachten naar het prachtige Noorse Bergen!

Het avontuur in het aan de westkust gelegen Bergen begon al ’s ochtends vroeg. Via Airbnb hadden we een mooi appartementje op de kop weten te tikken van iemand die maar al te graag over zijn -nieuwe Mercedes Benz A class met massagestoel voor de voorpassagier, jacuzzi, massagestoel in woonkamer en tv die bijna net zo groot was als mijn bed- spullen praatte. Achteraf bleek hij Russisch te zijn, wat zijn trotsheid wellicht wat verklaarde. Desalniettemin een perfecte locatie!
Zoals sommigen misschien wel weten regent het in Bergen nog vaker dan in Gotenburg, en de eerste dag waren we dan ook perfect in de gelegenheid gesteld om onze waterdichte kleding uit te testen. Helaas zijn hiermee mijn vermoedens van de laatste weken bevestigd: mijn jas is zo lek als een mandje. Na een kort bezoek aan de stad, waar je elke 10m weer een ander soort paraplu aan diggelen zag liggen, hebben we dan ook de rest van de dag onder het genot van wat glaasjes wijn in de jacuzzi gespendeerd. Dit tot grote frustratie van alle andere gasten en bewoners: de rest van de avond was er namelijk geen warm water meer.
De tweede dag was het weer voortreffelijk en zijn we opnieuw de stad ingedoken. Bryggen, de vismarkt en een prachtig uitzichtpunt op één van de heuvels stonden op het programma en zijn absolute aanraders! Het uiteindelijke plan was om de laatste drie dagen door het natuurlandschap van Noorwegen te trekken en te slapen in hutten. Om goed voorbereid op pad te gaan hebben we ons laten informeren bij het bureau van de Noorse ‘Alpen Verein’. “Zijn jullie ervaren wandelaars?” “Jazeker dat zijn we!”. Het bleek in geen 150 jaar zoveel te hebben geregend als in de afgelopen dagen ("the trails could be a little bit wet.."), de route was slecht gemarkeerd en de werkelijke wandeltijd zou veel langer zijn dan die uit de gidsjes (zo zou de eerste tocht geen zeven maar negen uur duren). Geen probleem voor ons ervaren wandelaars, dachten wij.

Met die gedachte vertrokken we donderdagochtend de 30e om half 6 per trein naar Dale, waar we de andere helft van de groep zouden ontmoeten. Voor de liefhebbers onder ons: Dale is de thuisbasis van het (outdoor)merk Dale of Norway (je zou het niet verwachten!). De fabriek is hier gevestigd en uiteraard hebben we later de bijbehorende winkel uitgebreid bezocht.
Na afscheid te hebben genomen van Sophie, die weer terug zou gaan naar Gotenburg maar haar treinkaartje vergeten was in het appartement en weer terug moest naar Bergen, en een overheerlijk ontbijt in de wachtruimte van het station begonnen we met vijf man aan dit mooie avontuur: op naar Høgabu, de eerste hut! Gewapend met kompas, GPS, een goede kaart en de ‘shit shovel’ waren we perfect voorbereid.

Woeste bossen, laaghangende mist, steile heuvels en natte paden zijn de woorden die het eerste gedeelte van de wandeling perfect omschrijven. Het gezelschap bestond uit Nederlands- en Duitstalig sprekende personen en duurde het dan ook niet lang voor de woorden ‘ongelofelijk’, ‘lekker’, ‘kleine piemel’, ‘Lausbube’, ‘leck mich am Arsch’ en de bijbehorende combinaties door de bossen galmde. Na een korte pauze met een prachtig uitzicht over de Noorse uitgestrekte natuur was er één duidelijk gemarkeerd pad wat we zonder twijfel ingeslagen zijn. Het landschap van dit tweede deel was totaal verschillend met die van het eerste: de mistige steile bossen waren omgeruild voor grote vlaktes met prachtige herfstkleuren en kleine meertjes. Uiteraard keken we regelmatig op de GPS en leek de richting ongeveer goed te zijn (de GPS liet ons geen paden zien, alleen de twee ‘way points’ die we van te voren ingevoerd hadden). Helaas hield de duidelijke markering al snel op en veranderden de paden in grote moerassen waar we bij elke stap tot de enkels in het water zakten. Toch maar even kijken met de GPS-coördinaten waar we nou precies op de kaart zijn! Tot onze grote frustratie moesten we concluderen dat we niet alleen geheel van het pad afgelopen waren, maar ook het pad zelf al vanaf de pauze plaats niet goed bleek te zijn. Buiten dat was ons tempo lager dan de gemiddelde Noor en met het feit dat het om 16 uur al flink donker begint te worden en we de paden kennelijk al in het licht kwijt raakten, waren we genoodzaakt onze plannen om te gooien. Het was niet meer mogelijk de hut waar we al weken lang naar uitkeken te bereiken, en dus besloten we af te buigen naar een nabij gelegen dorpje en daar de trein terug naar Bergen te pakken om een hostel te zoeken. Eigenlijk had niemand hier zin in, maar we wisten allemaal dat dit voor nu de beste oplossing was.

Onderweg naar Stanghelle, het dichtstbijzijnde dorpje met station, kwamen we in de nog steeds prachtige natuur verscheidene schuurtjes tegen. Wat deze schuurtjes precies waren wisten we niet, maar helaas zaten ze allemaal ontzettend goed op slot. De hoop een open schuurtje te vinden werd steeds kleiner en onze schoenen, sokken en broeken werden steeds natter van de zompige moerassen. Na een paar uur lopen kwamen we weer een groep schuurtjes tegen en warempel: één van hen was open! Het was een klein huisje van ongeveer 8m^2 groot met een klein tweepersoonsbed, een tafeltje en een kacheltje waarvan de afvoer niet aangesloten was. De stenen met handgeschreven teksten in het kleine gangetje deden vermoeden dat het huisje vaker werd gebruikt voor overnachtingen en waren dan ook doorslaggevend voor ons besluit: dit paleis zou vannacht onze slaapplek zijn! Gelukkig hadden we voor de zekerheid allemaal onze slaapzak en één brander meegenomen: in het oorspronkelijk plan was dit namelijk niet nodig geweest.
’s Avonds hebben we heerlijk buiten gebarbecued op een kampvuur met bij elkaar gesprokkelde tools, waarna we voldaan ons bed in doken. Het bed was maar liefst 1.20m breed, wat betekende dat we met vijf personen elk precies 24 centimeter hadden om op te slapen. Ter vergelijking: dat is iets groter dan de breedte van een A4tje. In een sardientjes-constructie op je zij liggend en wanneer de een-na-laatste persoon de benen van de laatste persoon omhelsde paste het precies! Je kan je misschien voorstellen dat dit niet de beste nacht is geweest. Zowel de beperkte bewegingsvrijheid als de hoge temperaturen in onze dikke donzen slaapzakken waren enigszins oncomfortabel.

Het nadeel van onverwarmde hutjes is dat je schoenen, sokken en broek de volgende ochtend nog net zo nat zijn als de dag ervoor, alleen dan kouder. Kennelijk was het buiten ons bed koud geweest, want de meegebrachte Nutella voor op brood was tot ons grote verdriet bevroren. Dit mocht de pret natuurlijk niet drukken en zo zetten we na een overheerlijk havermout en roggebrood ontbijt onze reis in de regen voort naar Stanghelle. De plannen waren alweer omgegooid: vandaag zouden we de bus pakken naar Bergsdalen om vanuit daar via een andere, kortere, route alsnog naar hut Høgabu te lopen.

In Helle aangekomen, een kleiner dorpje naast Stanghelle, vonden we een hok wat we voor bushalte hebben aangenomen. Het enige aanknopingspunt hiervoor was een klein bordje met een afbeelding van een bus en het feit dat het hokje verdacht veel op een traditioneel bushokje leek, maar dan van hout. Hoe de bushalte heette, wanneer er een bus zou komen en of er überhaupt wel een bus kwam was volledig onduidelijk. Wederom hielp het geluk een beetje mee en kwam er na 25 minuten alternatieven bedenken een bus aanrijden en is het ons gelukt om met wat overstappen een paar uur later in Bergsdalen aan te komen!

In dit dorpje startte de nieuwe poging om Høgabu te bereiken. Het regende nog steeds, maar dit pad was erg duidelijk aangegeven en zonder problemen konden we onze tocht voortzetten. De natte paden in het bos veranderden naarmate de hoogtemeters toenamen in stukken ijs en prachtige sneeuwlandschappen gemengd met de mooie rode en groene herfstkleuren. Het was werkelijk waar prachtig!
Vlak voordat het volledig donker was bereikten we de hut. Die Noren hebben dat maar goed geregeld met die hutten! In de hut was er plek voor minstens 25 man met bedden, dekens, blikvoer, kooktools, kachel, hout: werkelijk waar alles was aanwezig! Het enige dat miste was elektriciteit en stromend water, maar met een hoop kaarsen en een riviertje vlak naast het huisje was dat geen gemis. Een van ons was alvast vooruit gerend om de kachel aan te steken en eindelijk konden onze doorweekte schoenen, sokken en broeken fatsoenlijk laten drogen. Dit huisje was echt perfect!

Tijdens zo’n vakantie leer je elkaar, en elkaars gebruiken steeds beter kennen. Zo hebben we bijvoorbeeld voor het avondmaal allemaal een hele teen rauwe knoflook gegeten, wat voor sommigen onder onze dagelijkse kost is. De flessen wijn, schnaps en muziekboxjes die we al twee dagen meezeulde kwamen hierna tevoorschijn en de avond kon niet meer stuk!
Van één bed voor vijf personen gingen we naar vijf bedden per persoon! Een ideale nachtrust stond voor de boeg. Helaas gooide het brandalarm dat midden in de nacht afging roet in het eten, wat toch redelijk schrikken is als je je in een houten hutje bevindt waar alles op hout gestookt is. Er leek niks aan de hand te zijn en de volgende dag kwamen we erachter dat het geen brand-, maar een windalarm was. Kennelijk had het buiten hard gewaaid.

De sneeuw was inmiddels verdwenen, de regen teruggekeerd en het doel van de dag was om te eindigen in Bergen. Dit keer waren we iets beter op het openbaar vervoer voorbereid en wisten we dat er in Bergsdalen welgeteld één bus per dag kwam. Uiteraard hebben we ruim de tijd ingepland om terug te lopen naar dit dorpje zodat we deze bus met geen enkele mogelijkheid zouden missen. Maar liefst een uur van te voren waren we gearriveerd. Dit keer was er helaas geen bushokje waar we in konden schuilen, maar alleen een soort zeil met gaten van een boer. Doorweekt hebben we meer dan anderhalf uur hier gewacht op de bus die niet kwam opdagen. Hierop besloten we te proberen liftend in Dale te komen, waar we de trein naar Bergen konden pakken. Het geluk hielp weer een beetje mee en de tweede stoppende auto ging daadwerkelijk naar Dale en toverde uit zijn achterbak plots nog twee extra stoelen waardoor we met zijn vijven, doorweekt en onder de modder, met deze vriendelijke man mee konden rijden. Niet veel later bleek dat de eindbestemming van deze man Bergen was, waardoor we anderhalf uur lang lekker konden blijven zitten.

In Bergen mochten we nog een nachtje slapen in het appartement van onze Russische vriend, waar de massagestoel op ons stond te wachten! De beste man heeft van zijn appartementje een soort hostel gemaakt, en doordat beide kamers al volgeboekt waren, sliepen wij in de woonkamer (jawel, met massagestoel en grote televisie!). Met drie personen op de tweepersoonsslaapbank: inmiddels moesten we er om lachen en was dit ruimte zat voor ons. Helaas eindigde het avontuur hier en vertrokken we de volgende ochtend weer vroeg richting Gotenburg. De treinreis van Bergen naar Oslo staat aangeschreven als een van de mooiste ter wereld: en dat klopt! De meest mooie landschappen donderden voorbij en lieten mij maar aan één ding denken: Hier kom ik zeker weten terug!


Foto’s:
https://plus.google.com/photos/104543094024168124450/albums/6080603556627732801?authkey=CP6TvuaElNbzBw